บางคนถึงกับงงเต๊ก..เป็นหนูอยู่ดี ๆ ไหงแป๊บ ๆ บอกว่าเป็น แมว ขึ้นมาเอาดื้อ ๆ ฟระ กรั่ก ๆ ๆ
นับเนื่องมาจากวันที่รับตัวยัยกะทิมาจากพี่สาวแล้วเอามาเข้าบ้าน AF ก็ปาเข้าไปสองเดือนพอดิบพอดีฮ่ะ จริง ๆ ถามว่าตอนนี้ยัยกะทิเริ่มคุ้นเคยกับบ้านใหม่หรือยัง อิชั้นคงต้องบอกว่า ก็คุ้นแหละ..แต่เป็นความคุ้นที่พร้อมจะกลายร่างเป็นความไม่คุ้นอิ่ตอนเห็นนกบินจิ๊บ ๆ โฉบไปโฉบมาได้ทุกเมื่อ T^T
ปัญหาอย่างหนึ่งของการรับเอา แมวโต มาเลี้ยง ก็คือการไม่คุ้นที่คุ้นทางนี่แหละฮ่ะ ยิ่งเป็นการรับแมวโตที่มีเจ้าของเลี้ยงมาก่อน แมวมันก็จะจำแต่เจ้าของเดิมกับบ้านเดิมของมันล่ะ อย่างที่หลาย ๆ คนอาจจะเคยพบเจอเคสที่แมวถูกนำไปปล่อยที่นู่นที่นี่ แล้วดั้นด้นหาทางกลับบ้านมาหาเจ้าของเดิมกันบ่อย ๆ น่ะนะคะ
สำหรับยัยกะทินี่ ถึงแม้จะไม่ถูกนำไปปล่อยวัด ให้ระหกระเหเร่ร่อน ตบตีแย่งชิงข้าวก้นบาตรกับแมวตัวอื่น หรือเสี่ยงกับการถูกหมาขาใหญ่ไล่งับเอา แต่ด้วยความที่กว่าจะตกมาถึงมืออิชั้นก็ปาเข้าไปเกือบสองขวบแล้ว ดังนั้น ไอ้การที่จะเลี้ยงให้คุ้นเคยกับคนเลี้ยงใหม่ ๆ หรือสถานที่ใหม่ ๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย
หะแรกเมื่อรับมา อิชั้นขังกรงนังกะทิไว้ก่อนเลยฮ่ะ...ด้วยความที่ตั้งใจไว้ละ ว่ายัยกะทิจะต้องถูกเลี้ยงในระบบปิด คือใช้ชีวิตอยู่ในกรงใหญ่เกือบตลอดทั้งวัน ดังนั้น การจับยังกะทิขังกรงไว้ก่อนในระยะแรก ๆ เพื่อให้คุ้นเคยกับสถานที่และการใช้ชีวิตในกรงจึงเป็นเรื่องจำเป็นเป็นอย่างยิ่ง
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า อิชั้นจะปล่อยให้ยัยทินอนหง่าว เหงาเหว่ว้าอยู่ในกรงอยู่ทั้งวี่ทั้งวันหรอกนะคะ นอกจากวัน ๆ นึงที่ยัยกะทิจะต้องอยู่ในกรงแล้ว เมื่อไหร่ที่อิชั้นแวะเข้าไปเซ็นต์งานที่ตึก ยัยกะทิก็จะถูกปล่อยให้มานั่งมานอนเล่นเสนอหน้าอยู่ในออฟฟิศเป็นเวลานาน ๆ ซึ่งก็นะ อิชั้นเข้าตึกทุกวัน ยัยทิก็จะดี๊ด๊าได้เข้ามาเล่นในออฟฟิศทู๊กก...วันอีกเหมือนกัน ^0^/
หนึ่งในที่โปรดของยัยกะทิก็คือหน้าเคาเตอร์รับแขกนี่แหละฮ่ะ นั่งเล่นนอนเล่นได้ทีละนาน ๆ ยิ่งเห็นคนเดินวับ ๆ แวม ๆ อยู่ข้างนอกก็ยิ่งสนใจ หัวหูดุกดิกตลอด ๆ
นั่งเล่นนาน ๆ เข้าสงสัยจะเมื่อย..นอนแต่งตัวมันดื้อ ๆ ซะงั้น <3
โถ...ทำหน้าตาน่าสงสารนิ..คงอยากออกไปเดินข้างนอกจะแย่ละ >.<ในตอนหน้าเรามาพายัยกะทิออกไปหัดเดินนอกออฟฟิศกันบ้างดีกว่าเนาะ :)
เรื่องและภาพประกอบโดย Pacharawalai
