ฝึกลิงให้เป็นแมว ~ ยัยกะทิไม่ได้อยู่ในกระทะ

วันเสาร์ที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

ฝึกลิงให้เป็นแมว

กฎเหล็กอย่างนึงของการพายัยกะทิออกไปเดินนอกออฟฟิศ หรือเดินนอกห้องก็คือ..ต้องหาเชือกหรือสายจูงคอยคล้องคอมันไว้เสมอฮ่ะ..

บางคนบอกจะไปผูกเชือกมันไว้ทำม๊ายย..ก็ปล่อยให้มันเดินแล้วคอยเฝ้ามันไว้ซะหน่อยก็สิ้นเรื่อง โถ..คุณขา ถ้าอิชั้นทำได้อิชั้นทำไปแล้น แต่นี่จากประสบการณ์ที่ได้รับหลายครั้งหลายครา นับตั้งแต่รับตัวมันมาไว้ที่ตึกใหม่ ๆ พอหลุดจากมือคนปั๊บ..พี่กะทิก็วิ่งหนีเข้ารกเข้าพงปุ้บ..อิชั้นละเข็ดสุด ๆ คือ..จริง ๆ มันก็พร้อมจะหนีได้ทุกเมื่อล่ะ ตราบใดที่มีคนเผลอ แต่ไอ้ครั้นจะกักบริเวณให้อยู่แต่เฉพาะในกรงหรือเฉพาะในห้องแคบ ๆ อย่างในออฟฟิศ ไม่ได้ออกไปเดินดมดอกไม้ใบหญ้า หรือสบตากับดวงตะวันเลยสักนิด มันก็ดูจะโหดร้ายเกินไปหน่อย อย่ากระนั้นเลย เรามาฝึกยัยกะทิให้สามารถเดินเที่ยวเล่นภายในบริเวณตึกได้ โดยไม่ต้องคอยวิ่งไล่ตามจับกันดีกว่า..

อันดับแรกที่ต้องทำก็คือ...หาสายจูงฮ่ะ..หลาย ๆ คนที่พาสัตว์เลี้ยงของตัวเองเดินเล่น ส่วนมากก็จะใช้สายจูงชนิดแข็งแรงเหนียวหนึบกันทั้งนั้น ด้วยเหตุว่า หากเกิดการวิ่งกระชากลากถู อิ่คนลากจูงจะได้วิ่งหน้าทิ่มตามสัตว์เลี้ยงของตัวเองไปด้วย..แต่เคสของยัยกะทินี่..อิชั้นไม่ใช้สายจูงอย่างที่ว่านั้นหรอกนะฮะ แต่อิชั้นใช้สายจูงชนิดที่มันไม่น่าจะใช่สายจูงอ่ะ นั่นก็คือ ใช้ไหมพรมเส้นใหญ่ที่เค้าเอาไว้ถักหมวกถักผ้าพันคอแทน สาเหตุที่ต้องใช้ไหมพรมแทนสายจูงเส้นโต ๆ นั้นก็มีเพียงสถานเดียวค่ะ นั่นก็คือ อิชั้นไม่อยากให้ยัยกะทิรู้สึกว่ากำลังถูกจำกัดการเดินของตัวเอง เพราะฉะนั้น อะไรก็ตามที่รัดรึงหรือบังคับใจมันอยู่ จะต้องมีน้ำหนักเบา และไม่ทำให้มันรู้สึกเหมือนกำลังถูกมัดเอาไว้ แต่ก็ยังต้องมีความเหนียวอยู่พอสมควร เพื่อที่จะได้สามารถรั้งตัวมันไว้ได้พอสมควร หากเกิดวิ่งเตลิดแหกคอกออกไปจริง ๆ

เมื่อได้สายจูงแล้ว ก็พายัยกะทิออกไปเริงร่ากันเถอะ

ที่แรก ๆ ที่พายัยกะทิออกไปเดินก็คือบริเวณบ่อน้ำพุสองบ่อบริเวณทางเดินเชื่อมตึกอ่ะ บ่อน้ำตรงนี้เลี้ยงปลาหางนกยูงเอาไว้ด้วย แถมยังโรยหินแม่น้ำบริเวณขอบบ่อ ดังนั้นพอยัยกะทิออกไปป๊าบ..ก็มักจะเดินหน้าตั้งหางชี้ไปยังพิกัดแห่งความพอใจของตัวเองก่อนเลย