เกือบจะเป็นไดอารี่รายปีละ 555+ จำไม่ได้ว่าเขียนไดอารี่ในบล็อกนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เอาเป็นว่าท้าวความเดิมจากตอนที่แล้วสักเล็กน้อยละกันเนอะ
ตอนที่แล้วอิชั้นเล่าให้ฟังนิดนึงแล้วฮ่ะ ว่าจู่ ก็มีอิ่แมวเด็กหน้าแปลกที่หลงขึ้นมาอยู่บนชั้นสองของบ้านโดยไม่ได้เชื้อเชิญ แถมยังเที่ยวเล่นซ่อนแอบตรงโน้นตรงนี้ให้อิ่เจ๊ตื่นเต้นเล่นเป็นพัก ๆ เป็นแบบนี้อยู่สักราวๆ 3-4 วันได้น่ะนะคะ
จู่ๆ มาวันนึง หลังจากออกจากที่ซ่อนสุดท้ายก็คือ ตู้เสื้อผ้าเก่าที่ไม่ได้ใช้อะไรแล้วไปอย่างถาวร อิชั้นก็บังเอิ้นนนน..เห็นแมวลูกแมวฝูงนึงกับแม่แมวสีดำนั่งงอก่องอขิงตากแดดอยู่ที่บนโต๊ะม้านั่งหินอ่อนตัวเก่าหลังบ้านเข้าให้อ่ะ
เล็งจากระยะไกลซึ่งอิชั้นยืนอยู่แล้ว (อิ่ตอนนั้นกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่บนระเบียงชั้นสอง) แม่แมวดำตัวนี้ก็คงจะถูกจับมาปล่อยพร้อมเด็ก ๆ ทั้งพรวน นับหัวหลิม ๆ เล็ก ๆ ที่ผลุบเข้าผลุบออกหลังบ้านน้องสาวได้ทั้งสิ้น ลูกแมวก็คงจะมี 4 ตัว รวมแม่แมวด้วยเป็นห้า..แหม..ช่างเป็นครอบครัวใหญ่ได้ใจเอาซะจริงๆ
หะแรกอิชั้นก็ยังมองหาไอ้เจ้าเด็ก "หนมปัง" อยู่ฮ่ะ คือ...แน่ใจมาก ๆ ว่ามันคงจะเป็นหนึ่งในลูกแมวหัวหลิมพวกนี้ แต่มองยังไงก็ไม่เห็น โน่นแน่ะ ล่วงเข้าวันต่อมานั่นล่ะ อิ่เด็กหนมปังถึงออกมานั่งกระดูกโปนอยู่กับแม่
"หนมปัง..." อิชั้นลองเรียกดูจากบนระเบียงชั้นสอง ได้ผลฮ่ะ ไอ้เด็กหน้าดุตวัดสายตาบอกบุญไม่รับจิกขึ้นมาถึงบนระเบียงบ้านนี่
เออเว้ย..นี่แสดงว่าไอ้ที่มันหายไปช่วงหลายวันที่ผ่านมานี่ แสดงว่ามันลงไปอยู่กับแม่แล้วก็พี่ๆ น้องๆ มันสินะ ว่าแต่..มันมีอะไรกินรึเปล่าเนี่ย
แน๊..ยังอุตส่าห์เป็นห่วงมันอีก..
ที่สุดอิ่เจ๊ก็ต้องลากสังขาร หัวฟูๆ ในชุดนอน หอบเอาถ้วยอาหารเปียกของพี่ครีม (พี่หมาที่บ้าน) ลงไปที่พงหญ้าอีกจนได้
"ปัง..หิวป่าว กินข้าวกันมั้ย" ยังไม่ทันจะถึงตัวเลยฮ่ะ แค่ส่งเสียงกับลากประตูแกร๊ก ๆ ออกไป แม่แมวกับลูกแมวทั้งสี่ก็เผ่นแน่บ...
เหลืออิ่เจ๊ยืนหัวโด่ มือนึงถือถ้วยอาหารหมา อีกมือนึงชูตะเกียบสำหรับจิ้มอาหารเปียก(เผื่อมันไม่ยอมออกมากิน) ท่ามกลางเสียงหริ่งหรีดเรไรอ๊อดแอ๊ดดด อี๊ดอ๊าดดด..พงหญ้าและเศษขยะหลังบ้าน (โรแมนติคโพดๆ)
เป็นภาพที่น่าดูซะจริงๆ (ช่างกลมกลืนกับโลเคชั่น... !!) T^T
อดทนยืนอยู่สักพัก ขณะที่สายตาสอดส่ายหาหมู่แมวไปเรื่อย ๆ สุดท้ายก็เห็นหูลายๆ จิ๋ว ๆ ของแมวเด็กตัวนึงในรั้วเหล็กหลังบ้านน้องสาวเข้าให้
....ฮั่นแน่ะ !!...
อิ่เจ๊เดินไปชะโงกดู..
.....แฟร่รรรรร....อิ่แมวเด็กกระดูกโปนร้องทักทาย (ทักทายแน่เหร่อะ...555+??!!)
"อยู่นี่เอง..หิวมั้ยลูก..." อิชั้นเอาน้ำเย็นเข้าลูบ "..มา ๆ ออกมากินข้าวก่อนมา เจ๊มีอาหารเปียกของพี่ครีมมาให้"
....แฟร่รรรรรรรรรร....งื่ออออออ..........เสียงขู่มุมต่ำยังคงดังลอดออกมาจากกองกล่องกระดาษที่มีแมวเด็กตัวนึงหลบอยู่
เอาล่ะ เมื่อไม่ยอมออกมาก็ไม่เป็นไร..อิ่เจ๊คิดว่ามันคงจะกลัวแหละ ก็เลยวางถ้วยอาหารเปียกพี่ครีมไว้ให้ไอ้เด็กจมูกดำเห็น
"เจ๊วางถ้วยอาหารไว้ตรงนี้นะ ออกมากินนะลูก จะได้ไม่หิว"
ว่าแล้วก็วางลงตรงช่องว่างข้างหน้า แล้วก็ค่อย ๆ ถอยหลบมาแอบมองอยู่อีกฝั่งหนึ่งของกองเศษไม้
ได้ผลฮ่ะ ไม่ถึงห้านาทีถัดมา อิ่หนมปังก็ค่อย ๆ คืบคลานออกมากินอาหาร (นี่แกเป็นหนอนชาเขียวเหรอยะ)
ทำตัวเป็นสาวซุ่มโป่ง ภารกิจส่องแมวกินข้าว..ฟามสามารถเท่านี้พอจะสมัครเป็นช่างภาพชีวิตสัตว์ป่าเนชั่นแนล จีโอกราฟฟิคได้มั้ยฮะ ??
