ถ้าจะถามแอดมินว่าความสุขของแอดมินคืออะไร....
ความสุขของแอดมินก็แค่การมีชีวิตที่สงบ ราบรื่น มีเวลาให้กับครอบครัว มีเวลาท่องเที่ยวบ้าง ได้อยู่กับสิ่งที่ตัวเองรัก คนที่ตัวเองรัก และไอ้เจ้าสี่ขาทั้งหลายที่ตัวเองรัก...แต่ก็นั่นแหละเนอะ ความสุขของแต่ละคนก็ย่อมที่จะแตกต่างกันไป แต่เชื่อว่าหลายๆ คนที่มี "สิ่งที่ตัวเองรัก" มากกว่า "สิ่งที่ตัวเองเกลียด" มักจะเป็นคนที่มีความสุขมากกว่าเสมอ.... :)
หลังจากรับตัวฝูงก้อบลินแม่ทิ้งมาอนุบาลเกือบอาทิตย์ เจ้าตัวแรกที่จากอกแอดมินไปสู่อ้อมอกของครอบครัวใหม่ก็คือเจ้า "ส้มป่อย" ค่ะ ส้มป่อยเป็นแมวตัวผู้สีส้ม "ตัวแรก" ที่รู้จักฝากเนื้อฝากตัวกับแอดมิน (นึกถึงทีไร..ใจหายทุกครั้ง) ทุกครั้งที่แอดมินไปเยี่ยมไปหา ส้มป่อยก็มักจะปีนขึ้นตัก ปีนขึ้นมานอนซบอกแอดมินอยู่เสมอ เหมือนประหนึ่งว่า อุ่นใจแล้ว..ที่แม้ไม่มีแม่อยู่ด้วย ส้มป่อยก็ยังมีอิ่เจ๊อยู่ข้างๆ.....ดังนั้นเมื่อส้มป่อยถูกน้องคนหนึ่งซึ่งมาดูห้องพักที่ตึกเอ่ยปากขอเอาไปอยู่ด้วย แอดมินจึงลังเลสุด ๆ....
หากแต่ในความลังเลนั้น...แอดมินก็รู้ดี ว่าควรให้ส้มป่อยได้ไปอยู่ใน "บ้าน" ที่เป็นบ้านแท้ ๆ ไม่ใช่เติบโตขึ้นมาในตึกที่มีสภาพเป็นหอพัก ที่ซึ่งบ้านของมันก็คงเป็นได้แค่เพียงออฟฟิศเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง เที่ยวเดินท่อมๆ ไปวันๆ มีพี่ๆ หรือมีอิ่เจ๊ดูแลแค่ไม่กี่ชั่วโมง.....
"บ้าน" ของส้มป่อย..ควรเป็นบ้านที่มีสมาชิกในบ้านอยู่ครบถ้วน มีที่ให้วิ่งเล่น มีคนที่รักส้มป่อยคอยลูบเนื้อลูบตัว คอยกอดส้มป่อยได้ตลอดเวลาที่ส้มป่อยต้องการ (หรือบางทีส้มป่อยอาจจะยังไม่ต้องการ แต่ก็ยังมีคนอยากกอด >.<) ดังนั้นหลังจากสอบถามความสมัครใจของน้องเรียบร้อยแล้วว่าเลี้ยงได้แน่นะ.....อิ่เจ๊ก็ต้องกัดฟันยอมให้ส้มป่อยกับน้องคนนั้นไป ทั้งที่ในใจมันร้องว่า ไม่..ไม่..ไม่อยากให้ ดังลั่น
หะแรกแอดมินรู้แต่เพียงว่า...บ้านของน้องคนนี้ซึ่งอยู่ต่างจังหวัด มีแมวเลี้ยงอยู่แล้วที่บ้านหลายตัวค่ะ ด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าส้มป่อยจะไม่มีบ้านอยู่ ก็เลยไม่ได้สอบถามรายละเอียดอย่างอื่นมากนัก รับรู้แต่เพียงว่า น้องโทร.ไปขออนุญาตที่บ้านน้องต่อหน้าแอดมินว่า จะขอเอาลูกแมวไปเลี้ยงที่บ้านเพิ่มอีกตัว พอที่บ้านน้องเอ่ยปากอนุญาต ก็เลยมัวแต่ดีใจ..ที่ส้มป่อยจะได้บ้านอยู่เสียที กลับกลายเป็นว่า....พอน้องอุ้มส้มป่อยไปแล้ว เพิ่งนึกออก....ว่าตัวเองพลาดที่จะสอบถามหรือบอกเล่าเรื่องราวของส้มป่อยไปหลายอย่าง
ประการแรก...อิ่เจ๊ลืมบอกน้องคนที่ขอส้มป่อยไป ว่าส้มป่อยยังเด็กนัก ยังต้องกินอาหารเม็ดแช่น้ำอยู่นะ ถ้าไม่เอาอาหารเม็ดแช่น้ำให้มันนิ่ม ส้มป่อยจะกินไม่ได้ (กลัวส้มป่อยอด กลัวส้มป่อยหิว)
ประการที่สอง...อิ่เจ๊ก็ลืมถามน้องไป ว่าบ้านน้องมีแมวใหญ่เลี้ยงไว้กี่ตัวแล้ว และถ้าเอาส้มป่อยไป จะกลายเป็นแมวตัวที่เท่าไหร่ของน้อง (อันนี้กลัวน้องเห่อส้มป่อยแต่ตอนเด็ก ๆ กลัวมันโดนทิ้งๆ ขว้างๆ ตอนมันโตอ่ะ)
สุดท้าย...ด้วยความที่น้องเองก็จองห้องพักที่ตึกไว้แล้ว ก็เลยหน้าด้านโทร.หาลูกน้องให้โทร.บอกน้องคนที่รับตัวส้มป่อยไปอีกครั้ง ว่าส้มป่อยต้องกินอาหารเม็ดแช่น้ำนะ แล้วก็ให้ลองถามคร่าวๆ เรื่องรายละเอียดการเลี้ยงแมวที่บ้านน้องด้วย
ปรากฎว่า....ส้มป่อยจะไปเป็นแมวตัวที่ 9 ของครอบครัวน้องค่ะ !! ตัวที่ 9 ได้ยินแค่นั้น อิ่เจ๊ถึงกับตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ...เฮ้ย...แล้วไอ้เจ้าส้มป่อยของเราจะได้รับความรักจากครอบครัวใหม่เป็นลำดับบ๊วยๆ ด้วยป่าวฟระ
ทำไงได้....ดันให้น้องไปแล้วนี่ T^T นาทีนั้น ถ้าเอาคืนได้ ตรูเอาคืนจริงด้วยนะ...
แต่ก็อย่างว่า......เมื่อตัดใจให้น้องไปแล้ว ก็ต้องยอมรับมันแต่โดยดี
สามอาทิตย์ถัดมานับตั้งแต่ส้มป่อยจากอกอิ่เจ๊ไป....
เมื่อวานนี้น้องเจ้าของส้มป่อยโทร.ติดต่อเพื่อย้ายเข้าตึกมาเป็นครั้งแรกค่ะ
ได้ยินน้องเสมียนที่ตึกซึ่งก็รัก "เด็กๆ 4 ขา" เหมือนกันถามเรื่องส้มป่อยว่าเป็นไงบ้าง..คำตอบของน้องคนเลี้ยงก็ทำให้พอได้ยิ้มออก
น้องคนเลี้ยงส้มป่อยบอกว่า....ส้มป่อยเป็นเด็กร่าเริงค่ะ เข้ากับพี่ๆ แมวได้ดี ชอบวิ่งเล่น ชอบอยู่กับคน ขี้อ้อนมาก ที่สำคัญคือชอบปีนต้นไม้ตามพี่ๆ แมวโตๆ มาก (บ้านส้มป่อยมีต้นไม้ให้ปีน อิ่เจ๊ยิ้่มปากจะฉีกถึงใบหู)...มีอยู่คราวหนึ่งพี่ๆ ปีนต้นไม้เล่นกันแล้วส้มป่อยปีนด้วย พวกตัวโตๆ ขึ้นได้แล้วก็ปีนลงได้ แต่ส้มป่อยปีนขึ้นแล้ว..ดันปีนลงไม่ได้ (อิ่ส้มป่อย !!??) สรุปว่า..คืนนั้นส้มป่อยต้องนอนค้างเติ่งอยู่บนต้นไม้ทั้งคืน รอจนกระทั่งน้องต้องไปช่วยลงมา
สรุปว่าตอนนี้.....ส้มป่อยสบายดีนะคะ...ก็ได้แต่หวังว่าส้มป่อยจะโตขึ้นมาเป็นแมวที่แข็งแรง สมกับที่เคยเป็นเด็กในตึกอิ่เจ๊ และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...เจ้าลูกแมวสีส้มตัวเล็ก ๆ ที่ชอบปีนขึ้นมานอนหลับบนอกอิ่เจ๊....ก็ยังคงเป็น "ส้มป่อยของเจ๊" เสมอ
เวลาของเรามาบรรจบกันชั่วขณะหนึ่ง แต่ความคิดถึงจะอยู่ตลอดไป........รักนะส้มป่อย............
.
.
.
"คิดถึงเนอะ.............................."
