16 มีนาคม 2556
วันนี้เป็นวันที่ 3 ที่ยัยกระทิต้องพักฟื้นอยู่ีที่คลินิกหมอ เมื่อวานอิชั้นติดงานก็เลยไม่ได้เข้าไปเยี่ยม แต่วันนี้มีเวลาก็เลยแว่บไปซะหน่อย พอเข้าไปถึงห้องรับฝากที่คลินิก อิชั้นก็สังเกตว่า ยัยกะทิถูกกักบริเวณอยู่ในกรงชั้น 2 (คือกรงมันจะมีลักษณะเป็นกรงซ้อนกัน 2 ชั้น เหมือนคอนโดอ่ะ นึกออกมั้ยฮะ) ขนาบข้างด้วยน้องแมวอีกสองตัวโดยมียัยกะทิอยู่กรงกลาง และข้างล่างก็มีน้องแมวกับน้องหมาพันธุ์เล็กร่วมห้องอยู่
หะแรก อิชั้นก็สังเกตละ ว่าทำไมน้อง แมว น้องหมากรงข้าง+กรงล่างเค้าไม่เห็นต้องมีเชือกผูกประตูกรงไว้เลยฟระ แต่ทำไมกรงยัยกะทิมีเชือกฟางผูกประตูกรงไว้ด้วย อิชั้นก็เลยหันไปถามน้องคนดูแลห้องฝาก
"ทำไมกรงน้องกะทิถึงต้องผูกเชือกอยู่กรงเดียวล่ะคะ"
"อ๋อ..คือ..เมื่อวานน้องเค้า 'แหก'กรงออกมาน่ะค่ะ"
ห๊ะ ??!! ยัยกะทิแหกกรง แม่เจ้าาาาา... >.<
คืองี้ฮ่ะ น้องคนดูแลเค้าบอกว่ากะทิสามารถใช้วิชาชีพ(ติงแมว)ในการเขี่ย ๆ ๆ กลอนล็อกประตูกรงออกได้ (แกทำได้ไงยะนังกะทิ) พอออกมาแล้วก็พล่านล่ะสิคะทีนี้ ปวดแผลก็ปวด อยากกลับบ้านก็อยาก กว่าคนดูแลจะจับใส่กรงได้อีกรอบ ก็เล่นเอาเหงื่อตก คราวนี้เพื่อความปลอดภัย(ของน้องคนดูแลเอง) ก็เลยจำเป็นต้องผูกเชือกประตูไว้อ่ะ แหม...แกนะแก..มาอยู่กะเค้าแค่สองคืนเอง แผลงฤทธิ์ให้ทั้งคลินิกหมอเค้ารู้หมดซะแระ ดีนะ..เค้ายังรับฝากต่อ ไม่อัปเปหิคืนหล่อนกลับมานอนพักฟื้นที่ตึกก็บุญถมละ แผลเผลอยิ่งยังไม่หายอยู่ดั้ว
พอเปิดประตูกรง..แว่บแรกที่เห็นก็คือ ยัยกะทิสวมคอล่ากันแทะแผลที่พุงไว้ฮ่ะ พออิชั้นเรียก "กะทิ" มันก็จ้องหน้าอิชั้นเหมือนเป็นแมวฟามจำเสื่อม ก่อนจะค่อย ๆ สะโหลสะเหลลุกยืนขึ้น เอาหัวเชิด ๆ แล้วก็เชิด ๆ ขึ้น เสร็จแล้วก็หงายหลังผึ่ง..ลงไปเลย (เออ..อันนี้ชั้นฮาว่ะกะทิ 555+) เดาเอาว่ามันไม่คุ้นกับคอล่า แล้วมันก็คงไม่ชอบใจเอามาก ๆ แต่พออิชั้นคุย ๆ ลูบ ๆ คลำ ๆ ให้ มันก็พยายามเอาหน้าในลำโพงของมันมาจ่อ....พลางถูไถ ส่งซิกทางสายตาว่าอยากกลับบ้านเต็มแก่ซะงั้น...ขณะเดียวกัน ก็มีเสียงลูกคู่ส่งเสียงเมี๊ยวม๊าวจากกรงข้าง ๆ เป็นระยะ ๆ พออิชั้นหันไปดู ปรากฎว่าเจ้าของเสียงคือแมวสาวที่มาทำหมันเหมือนกันฮ่ะ แต่เธอได้รับอภิสิทธิ์ไม่ต้องสวมคอล่าแต่อย่างใด
ดูดิ๊นังทิ...เค้าไม่ดื้อ ไม่เฮี้ยว ไม่วิชาแกร่งกล้าเหมือนหล่อน เค้าไม่ต้องใส่คอล่าเหมือนแกเลยเห็นป่าวยะ T^T ....แถมยังคุยเก่งดั้ว..อิชั้นคุยกับยัยกะทิไป แม่หนูนี่ก็มายืนเบียดกรง ส่งเสียงคุยไป..เมี๊ยว ๆ ไม่ขาดสาย จนอิชั้นต้องหันไปกระซิบบอกมันแบบกลัวหมอได้ยินว่า
"อ่า..รู้แล้วว่าอยากกลับบ้าน คิดถึงแม่ แต่แม่เธอยังไม่มา รอแม่เธอมารับก่อนนะ" (อิชั้นปกติดีฮ่ะ แค่ชอบคุยกับหมาแมวแค่นั้น 555+)
สรุปก็คือ อิชั้นบอกยัยกะทิว่าให้รอที่นี่ให้แผลหายก่อน แล้วจะมาเยี่ยมบ่อย ๆ หมอนัดให้มารับวันที่ 21 ที่จะถึงนี้..คนดูแลบอกว่ากะทิกินได้ดี อาจจะมีปวดหรือแสบแผลไม่ชอบพลาสเตอร์แปะพุงกับคอล่าหน่อย แต่ก็ควบคุมได้ (ฮา) เอาไว้อิชั้นได้ไปเยี่ยมกะทิอีก จะเก็บภาพมาฝากกันอีกนะคะ
คิดถึงแกนะ...ยัยกะทิ ♥
ภาพและเรื่องโดย Pacharawalai
