กะทิอินเดอะบิ๊กเวิร์ล ~ ยัยกะทิไม่ได้อยู่ในกระทะ

วันอาทิตย์ที่ 26 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

กะทิอินเดอะบิ๊กเวิร์ล

เดาะขึ้นหัวข้อบล็อกให้ดูไฮซ้อไปงั้นแหนะ

จริง ๆ ก็แค่อยากจะอวดว่า วันนี้กะทิออกมาเดินส่ายตรูดอยู่นอกออฟฟิศได้ทีละนาน ๆ ละน๊าาา..อิอิ

ไดอารี่ยัยกะทิเมื่อสองตอนที่ผ่านมา อิชั้นมาเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่พยายามฝึกให้ยัยกะทิออกมาเดินเที่ยวเล่นข้างนอก โดยไม่วิ่งหนีหายไปเหมือนอย่างตอนที่มาถึงวันแรก ๆ อ่ะนะฮะ..

หลังจากค่อย ๆ ฝึกด้วยการใส่สายจูงธรรมดา เลื่อนขั้นมาเป็นการคล้องคอด้วยด้ายไหมพรมเส้นเล็ก ๆ ยาว ๆ ก่อนจะกระเถิบขึ้นมาใช้วิธีปล่อยให้วิ่งเล่นภายในห้องโถงของตึกโดยไม่สวมเชือกล่าม รวมระยะเวลาทั้งหมดทั้งสิ้นเท่าที่ทำมาก็เกือบ ๆ สองอาทิตย์ได้อยู่ >.<

อย่ากระนั้นเลย ถีบยัยกะทิขึ้น ป.1 กันเถอะ....เราลองปล่อยให้มันออกมาเดินข้างนอกตัวอาคารโดยไม่สวมสายจูงหรือเชือกล่ามดูมั่งเป็นไร

จะบอกว่าปัญหาของการรับเลี้ยง แมว โต ที่เป็นมะรึดกตกทอดมาจากผู้อื่นนั้นก็คือเรื่องของการตื่นคน ตื่นสถานที่ใหม่ ๆ นี่แหละฮ่ะ ยัยกะทิเองกว่าจะได้มาอยู่กับอิชั้นก็อยู่กับพี่สาวที่บ้านเดิมมาตั้งสองปีละ แม้ว่าจะคุ้ยเคยแระรักใคร่อิชั้นดี เนื่องจากอิชั้นแวะไปเล่นกับมันบ่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า การเปลี่ยนจากชีวิตแมวบ้าน มาเป็นแมวตึก จะง่ายดายเหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก

วันแรก ๆ ที่ตัดสินใจปลดสายล่ามยัยกะทิ อิชั้นก็ลองใช้เวลาทีละน้อย ๆ ก่อนฮ่ะ..นอกจากใช้เวลาทีละน้อย ๆ แล้วก็ต้องพยายามเดินตามติดมันไปทุกที่ พยายามสัมผัสตัวมันบ่อย ๆ ให้มันรู้ว่าเดินอยู่กับเรา มันจะได้ไม่เพลิดเพลินไปกับการวิ่งไล่นก จิ้งจก และมดตะนอยต่อยเจ็บแถวนั้นมากนัก T^T

ผลพวงของการฝึกปล่้อยให้ยัยกะทิเดินโดยไม่มีเชือกจูงมา 3-4 วัน ได้ผลค่อนข้างดีฮ่ะ ถึงแม้บางครั้ง กะทิมันจะลืมตัววิ่งโกยแน่บตามนกจิ๊บ ๆ ที่บินมาแลนดิ้งอยู่แถวโรงรถมั่งก็เหอะ แต่พอมันวิ่งไปได้สักระยะ มันก็หยุด..(แค่นั้นก็เล่นเอาอิ่เจ๊มันอ้าปากค้าง จะช้อคเอาตายห่านแระ T_T)

ที่เห็นได้ชัด ๆ ก็คือ ช่วงวันหลัง ๆ ที่เดินเล่นด้วยกัน มันจะรับรู้ว่ามีเราเดินอยู่ใกล้ ๆ และมันก็จะไม่เดินไปไกลจากเรามากนักฮ่ะ คือ..แรก ๆ เราอาจจะกลัวมันวิ่งเตลิดหนีหายไปจนลืมนึกไปว่า มันก็คงกลัวเราหายอยู่เหมือนกันนิ อิอิ :P