นับเนื่องมาจากรับตัวยัยกะทิมาอยู่ด้วยที่ตึก ก็กินเวลาเกือบหกเดือนแล้วฮ่ะ ระยะเวลาเกือบครึ่งปีที่ผ่านมาดูเหมือนจะนานพอที่ยัยกะทิจะรู้ ว่าที่นี่คือบ้าน..ดังนั้น ไอ้อาการที่อิชั้นกลัว ว่าพอหลุดผลั๊วะออกจากประตูกรง หรือหลุดมือออกจากประตูออฟฟิศแล้วกะทิจะวิ่งหนีหางชี้เด่ให้อิ่เจ๊มันตาเหลือก จึงแทบไม่ปรากฎให้เห็นอีก
แต่กระนั้น..แม้ว่าจะค่อนข้างมั่นใจละ ว่ากระทิจะไม่วิ่งหนีเตลิดออกจากบ้าน แต่อิชั้นก็ยังไม่วางใจอยู่ดีแหละ ดังนั้นทุกครั้งที่พายัยกะทิออกมาเดินเล่น อิชั้นก็เลยจะต้องใส่สายจูงให้มันไว้ก่อน ไม่ใช่เพื่อจองจำมันนะ อิชั้นว่าเพื่อความอุ่นใจของตัวเองมากกว่า
แต่ถึงใส่สายจูงก็ไม่ได้มีปัญหากับกะทิแต่อย่างใดฮ่ะ กะทิก็ยังคงเป็นกะทิ ที่รื่นเริงได้ทุกที่ พาอิ่เจ๊มันมุดสุมทุมพุ่มไม้ให้สายจูงมันพันกันเล่นๆ ได้อย่างมีความสุข >.<
สิ่งที่แตกต่างไปอีกอย่างหนึ่งของช่วง 1-2 วันนี้ ก็คือแม้ว่าอิชั้นจะปล่อยสายจูงยาว ๆ ให้กะทิได้รู้สึกเหมือนได้เิดินเที่ยวแบบอิสระได้เต็มที่ (อิชั้นต่อเชือกสายจูงยาวถึงเกือบ 10 เมตรแน่ะ)แต่กะทิก็ไม่ได้นึกอยากจะวิ่งหนี หรือเดินห่างจากอิชั้นเท่าไหร่นัก สังเกตได้ว่า พอมันเดินไปไกลสัก 3-4 เมตร ก็จะหันกลับมามองอิชั้น ก่อนจะเลี้ยวกลับมาให้อิชั้นลูบตัวให้ คิดว่ามันคงอุ่นใจที่อิชั้นเดินเล่นด้วยอ่ะ (เป็นฟามภาคภูมิใจของอิ่เจ๊มันสุด ๆ )
อย่ากระนั้นเลย ไหน ๆ วันนี้ก็วันศุกร์แระ เรามาดูกิจกรรมยามเดินเล่นอย่างมีความสุขของยัยกะทิกันนะคะ :)
เรื่องและภาพประกอบโดย Pacharawalai
