ขนมปัง..ชื่อนี้แกได้แต่ใดมา

ทิ้งไดอารี่บล็อกยัยกะทิไปซะเกือบสองอาทิตย์ ไม่ใช่อะไรหรอกฮ่ะ มัวแต่ไปบูรณาการแม่โกกิกับยัยกะทิ ที่ดันเป็นหวัดรับฤดูฝนซะได้ ป้อนยากันยาวเลย..แต่ตอนนี้แข็งแรงบึกบึนกันหมดละ ก็เลยได้มีเวลามาเขียนบันทึกเรื่องไอ้หนมปังซะที

หลาย ๆ คนที่อ่านไดอารี่ยัยกะทิ คงพอจะนึกออกล่ะนะคะ (ใครนึกไม่ออกย้อนกลับไปอ่าน ตอนเดิม ๆ ได้เด้อ) ว่าอิชั้นเจอลูกแมวหลงแม่อยู่ตัวนึง..เอิ่ม อันที่จริงคงต้องบอกว่า มันเจออิชั้นมากกว่า เพราะจู่ ๆ ในเช้าวันนึง มันก็บุกขึ้นมาเยี่ยมอิชั้นถึงบนบ้าน

เล่นซ่อนแอบกับอิ่เจ๊เหรอ หึหึ..

ไอ้การที่จู่ ๆ จะมีแมวเด็กจับพลัดจับพลู ขึ้นมาถึงชั้นสองของบ้านนี่ไม่ใช่ใครจะพบเจอกันได้ง่าย ๆ นะค้า ยิ่งเป็นบ้านที่มีพี่ครีม น้องหมาขาโจ๋ (โจ๋แต่ขา แต่ฟันลาโลกไปหมดแระ มีแต่เหงือก เพราะอายุอานามปาเข้าไปน่าจะย่าง 12 ขวบ) ยึดครองชั้นบนอย่างเต็มรูปแบบอยู่ด้วยแล้ว คงมีแมวไม่สักกี่ตัวหรอก ที่อยากจะหลงขึ้นมาถึงข้างบนนี่

เฮ้ย..น่ารักอ่ะ

แต่อิ่เด็กตัวเหี่ยวนี่มันขึ้นมาฮ่ะ...

ด้วยความที่มันยังเด็ก แลดูรูปทรงก้อนขี้ริ้วของมันแล้ว น่าจะอายุสักสามเดือนได้กระมัง และคงถูกไล่ตีไล่แห่มาจากบ้านอื่นจนในหัวมีแต่เรื่องร้าย ๆ พออิชั้นอยากจะผูกมิตรไมตรีด้วยสักหน่อย มันก็เลยวิ่งหนีจู๊ดดด..เข้าไปแอบอยู่ตรงกองข้าวของที่ระเบียง แถมยังขู่แฟร่ ๆ ทำท่าจะกัดอิชั้นเข้าให้...

นาท่ีนั้น ขำก็ขำ สงสารก็สงสารฮ่ะ โธ่ถัง..ตัวก็กะเปี๊ยกเท่านี้ นี่แกหลงแม่มาแต่ไหนกันล่ะนี่...

ไอ้ครั้นจะจับก็จับก็คงยังจับไม่ได้ (เพราะคงทั้งกัดทั้งข่วนอิชั้แน่ ๆ) สุดท้ายก่อนไปทำงานก็เลยตัดสินใจเอาน้ำกับอาหารเม็ดพี่ครีมวางไว้ตรงที่มันซ่อน แถมใจดีสุด ๆ ด้วยการฉีกขนมปังแผ่นๆ ที่ตัวเองปิ้งกินวางแหมะไว้ตรงทางออกของซอกเล็ก ๆ อีกหน่อยนึงด้วย....... (เอ๊ะ ก็เผื่อมันกินอาหารเม็ดไม่เป็น มันจะได้แทะหนมปังกินได้มั่งอ่ะ)

กลัวกินอาหารเม็ดไม่เป็น ก็เลยบิขนมปังแผ่นไว้ให้

ปัญหาก็คือ....ความกลัวน่าจะชนะทุกสิ่งในโลกอันโหดร้ายของอิ่แมวเด็ก เพราะจนแล้วจนรอด รอนานเป็นครึ่งๆ ชั่วโมง มันก็ไม่ยอมออกมา (อุ๊บะ๊.....พลอยทำให้อิ่เจ๊ไม่ได้เป็นอันออกไปทำงานซะที)

นึกในใจว่า หิวตายแน่แกเอ๊ยยย..นาทีนั้นอิชั้นรู้สึกสงสารปนเอ็นดูมันตงิดๆ

เอางี้ละกัน..ออกมาไม่ได้ เดี๋ยวเจ๊จัดให้

ความกลัวว่ามันจะหิวตายซะก่อน ทำเอาอิชัั้นต้องฉีกซองอาหารเปียกพี่ครีมแล้วลากถ้วยพร้อมไม้ตะเกียบมาตั้ง.... (ไม่มีอาหารแมวฮ่ะ ก็เลยจำเป็นต้องเอาอาหารหมาของพี่ครีมมาให้กินประทังชีวิตไปก่อน) ชะเง้อสบตาไอ้สิ่งมีชีวิตที่ซ่อนอยู่ในซอกติ่งนั่นนิดนึง...แล้วก็ใช้ตะเกียบจิ้มอาหารเปียกพี่ครีมยื่นเข้าไปจนสุดปลายไม้

มอบรางวัลครีเอตีฟ..ให้อิชั้นที

"เอ้า..ไอ้ตัวเล็ก หิวป่าว กินนี่มะ อร่อยนะเฟร้ย" อิ่เจ๊ทำน้ำเสียงอ่อนหวาน (นี่อ่อนหวานแล้วเหร่อะ !!??)

นิ่ง....แล้วก็ แฟร่....

ทดลองดู เผื่อมันจะกินทางตรูดได้มั่ง !!?

"ไม่เป็นไร ชั้นไม่ทำไรแกหรอก กินหน่อยน่า นี่ไม่ได้กินอะไรมากี่วันแล้วล่ะเนี่ย" ใครส่งอิชั้นไปเป็นเซลล์ขายน้ำยาล้างส้วมที อิชั้นว่าอิชั้นมีทักษะในการอ้อนวอนคน เอ๊ย..อ้อนวอนแมวนะ

ไอ้ตัวเล็กทำจมูกฟุดฟิด ฮั่นแน่......ได้กลิ่นอาหารแล้วสิท่า กินเด่ะ ๆ ๆ (พี่คะ พี่โตแล้วนะคะ พี่ใช้ภาษาวิบัติแบบนี้ได้หรือคะ ??!! )

"กินก่อน อิ่มแล้วจะไปก็ไม่ว่า..อ่ะ...กินสักหน่อยเหอะ อร่อยน๊าาาา" อิชั้นยื่นปลายไม้จนอาหารแทบจะแตะจมูกมัน ได้ผลฮ่ะ เพราะไอ้ปากเล็ก ๆ นั่นแม้ว่าจะส่งเสียงแฟร่ออกมาเบา ๆ แต่ก็แลบลิ้นมาเลียอาหารแผล่บ....

แค่เสี้ยววินาที ด้วยความหิว..ไอ้เด็กเหี่ยวก็งับอาหารเปียกพี่ครีมเข้าไปจนเต็มคำ

...เฮ้ย..มันกินโว้ย..5555

ชิ้นแรกตามด้วยชิ้นที่สอง สามสี่ จนอาหารเปียกพี่ครีมเกือบหมดถ้วย แม้ว่าจะเริ่มเหน็บกิน กับการที่นั่งงอเข่าคุดคู้อยู่ในท่าเดิม ๆ เพื่อยื่นอาหารเสียบปลายไม้ให้ไอ้เด็กหลงทาง แต่ก็อุ่นใจที่มันยอมกินนะ

หลังจากที่ให้มันกินจนคิดว่าน่าจะอิ่มพอดูแล้ว อิชั้นก็ตัดใจจะทิ้งมันไว้อย่างนั้นฮ่ะ

ด้วยความคิดว่า เอาเหอะ..เมื่อแกขึ้นมาได้ และไม่ยอมให้ชั้นจับลงไป แกนึกอยากจะลงไปหรือออกไปจากบ้านเมื่อไหร่ก็ตามใจแกละกัน จากนั้นอิชั้นก็เปิดประตูระหว่างชั้นบนกับชั้นล่างไว้ แล้วก็รีบออกไปทำงาน

เริ่มยาวแล้วแฮะ อาบน้ำไปทำงานก่อนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่าให้ฟังต่อนะคะ