วันนี้มาอัพเดทไดอารี่ยัยกะทิด้วยการส่งข่าวดีต่อเนื่องมาจากฝูงเด็กที่ถูกแม่ทิ้งในห้องเก็บของ แล้วก็ถูกอิ่เจ๊ไปควักตัวลงมาอนุบาลเพื่อหาบ้านและครอบครัวอบอุ่นให้กันต่อนะฮะ
"เจ้าส้ม" และ "เจ้าสามสี" ก็คือเด็กอีกสองตัวที่ได้ "ว่าที่บ้าน" ตั้งแต่ตอนแรก ๆ ที่อิ่เจ๊ถ่ายรูปเกรอะกรังของมันมาโพสในเฟสบุ้คของตัวเองฮ่ะ
หะแรกที่อิ่เจ๊เอาฝูงเด็กก็อปลินตัวจิ๋ว กระดูกโปนทั้งหลายมาโพส ในใจก็นึกอยู่หรอกว่าคงจะหาบ้านใหม่ให้เด็กกลุ่มนี้ยากอยู่ เพราะไม่ว่าใครไหนๆ ก็คงนึกอยากจะได้ลูกแมวที่อ้วนพี แลดูน่ารักกันทั้งนั้น ไฉนเลยใครจะอยากได้ ลูกแมวขี้เหร่ ตาแฉะ ซี่โครงบานจนนับซี่ได้แบบนี้ไปเลี้ยง ที่เอามาโพสนี่ไม่ใช่อะไรร้อก...ก็แค่เผื่อมีใครจะเวทนามันมั่งก็เท่านั้น
แต่สงสัยอิ่เจ๊จะคิดผิดฮ่ะ เพราะเพียงส่งข่าวทางเฟสบุ้คออกไปในหมู่เพื่อนฝูง เพียงแค่ไม่ถึงสองวัน "ว่าที่พ่อใหม่" ของสองจิ๋วก็เคาะโต๊ะตอบรับ
"เดี๋ยวผมช่วยเลี้ยงด้วยก็แล้วกันครับ"
คุณพระช่วย..อิ่เจ๊ยกมือขึ้นทาบอก นอกจากรูปหล่อกล้ามใหญ่แล้วยังใจดีอีกด้วยนะนี่ (ฮ่าาา~) ไหนๆ ก็มีจิตอาสาช่วยเลี้ยงลูกแมวหลงแม่พวกนี้แล้ว เลยมาเลี้ยงลูกของเราเลยได้มั้ยคะ (อย่าเยอะเจ๊..เดี๋ยวแฟนเค้าจะค้อนเอา ครึ ครึ)
"โอ้โห..ขอบคุณมากเลยค่ะ อยากได้ตัวไหนคะ"
"อยากได้ตัวสีส้มน่ะครับ" เมดบายออเดอร์เลยค่ะ..อิ่เจ๊นับเด็กในสต๊อกได้สองตัว
"งั้นเดี๋ยวเก็บสีส้มไว้ให้นะคะ แต่ตอนนี้คงต้องขอรักษาโรคไข้หวัดแมวให้เด็ก ๆ ก่อน ติดกันงอมแงมเลยค่ะ อยากให้เด็กๆ แข็งแรงก่อนไปอยู่บ้านใหม่ เดี๋ยวจะดูแลไว้ให้ก่อนนะคะ"
ว่าที่พ่อใหม่ซึ่งอยู่ไกลเมืองโคราชนู่น ฝากฝังแมวสีส้มตัวไหนก็ไม่รู้ไว้ในอ้อมอกอิ่เจีหนึ่งตัว ผ่านมาอีกสองวัน หลังจากที่อนุบาลจนเด็ก ๆ เริ่มหายตาแฉะแล้ว "พ่อแมว"ก็เคาะมาใหม่
"ผมขอรับไปสองตัวก็แล้วกันครับ"
ห๊ะ..อิ่เจ๊รู้สึกเหมือนถูกหวยสองตัวล่างอีกรอบ (ทำไมไม่ถูกรางวัลที่สามมั่งฟระ) "..เอาจริงๆ นะคะ งั้นเดี๋ยวเก็บไว้ให้อีกตัวค่ะ เอาตัวสวยๆ เลยเนอะ" ปากก็ว่าไป๊...แต่ในใจนึกละ ว่าคงต้องยัดเอาเจ้าเด็กสามสีไปกับเจ้าสีส้มแน่ๆ เพราะคู่นี้เค้าสนิทกัน ขืนปล่อยให้ไปอยู่คนละบ้าน อิ่เจ๊มันคงหงอยแย่เลยอ่ะ (ไม่ใช่แมวหงอยนะ อิ่เจ๊ต่างหากที่หงอย เพราะคงรู้สึกผิดที่แยกพี่แยกน้องที่สนิทกันปานนี้ให้ไปอยู่กันคนละบ้าน)
มีแมวสองตัวในบ้านนี่ดีนะคะ อย่างน้อย..เวลาที่เราไม่อยู่ เค้าก็อยู่เป็นเพื่อนกันได้ ยังมีแมวอีกตัวให้คุยภาษาเดียวกันกรุ๊งกริ๊ง จรุ๋งจิ๋ง กันรู้เรื่อง..(บทเรียนมาจากการรับเจ้าแสบกิมาอยู่เป็นเพื่อนยัยกะทิ)
หลังจากนั้นอิ่เจ๊มันก็เฝ้าเพียรพยายามทำนุบำรุงให้รุ่งเรือง สมเป็นเมืองของแมวอยู่อีกราวสองอาทิตย์ค่ะ พร้อมๆ กับความผูกพันที่ทวีขึ้นเรื่อยๆ ณ.แว่บหนึ่ง..นึกอยากจะให้พ่อแมวมารับตัวเด็กๆ ไปตอนเด็กอายุ 12 ขวบจัง (มันใช่เหร่อะ !!) แต่เอาเข้าจริงแล้วก็คงไม่ได้นิ...
"ผมจะไปรับแมววันนี้เลยได้มั้ยครับ" และแล้วก็ถึงเวลา...และแล้วเธอก็ต้องไป ฉันก็เข้าใจที่เธอเลือกเดิน.....ฝืนยิ้มด้วยความยินดี ทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกิน ได้แต่เฝ้ามองเธอเดินไปกับเขาาาาา.. <<มาเป็นเพลง (อิชั้นคิดว่า...อิ่เจ๊แอบอู้)
"ได้ค่ะ...จะมาถึงกี่โมงคะ"
"คงไปถึงดึกหน่อยฮะ น่าจะประมาณเที่ยงคืน แล้วก็จะตีรถกลับเลย"
โอ้โห..วัยรุ่นใจร้อนนะเนี่ย อิ่เจ๊มันแทบเตรียมตัวไม่ทัน มาแล้วกลับเลยเหรอ..ไม่คิดจะอยู่ดินนงดินเนอร์เจอหน้าเจอตาแม่บุญธรรมแมวจิ๋วมั่งเลยเหรอ..ที่สุดอิ่เจ๊ก็เลยต้องโทรศัพท์ให้ลูกน้องที่อยู่กะตึกและอยู่ออฟฟิศเดียวกับที่อนุบาลสองจิ๋วไว้คอย "รับแขกยามค่ำ"
"เดี๋ยวผมเตรียมกล่องไว้ให้ครับคุณแหม่ม" ลูกน้องที่ตึกรับทราบ แล้วก็เตรียมตัวหากล่องใส่แมวไว้ให้ แม้ว่าจะเตรียมใจอยู่แล้วว่าต้องมาถึงวันนี้ แต่อิ่เจ๊ก็อดใจหายเล็ก ๆ ไม่ได้..แต่ทำไงได้เนอะ ทั้งหมดนี้ก็เพื่ออนาคตเด็ก ๆ ทั้งนั้นล่ะ อย่างน้อยเจ้าลูกแมวไม่มีแม่กลุ่มนี้ก็โชคดีที่ไม่ต้องกลายเป็นแมวข้างถนน ต้องหากินอดๆ อยากๆ ไม่มีบ้าน ไม่มีคนคอยให้ความรักความอบอุ่นเหมือนแม่มัน..เราทำดีที่สุดแล้วล่ะ
อีก 6 ชม.ถัดมาเมื่อถึงเช้าวันใหม่...อิชั้นก็ได้รับข้อความและภาพที่น่าชื่นใจตามมาน่ะนะคะ
อิเจ๊ได้แต่อ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมาพร้อมรอยยิ้ม...แม้รู้สึกว่าในหัวใจมันเกิดจุดว่างโหวงเล็ก ๆ ขึ้นมาอีกสองจุด แต่อย่างน้อยอิชั้นก็รู้ว่า จุดเล็ก ๆ ทั้งสองจุดนั้น..ได้ไปอยู่กับคนที่เหมาะสมที่สุดแล้ว..ก็ได้แต่เพียงหวังว่า ทั้งเจ้าส้มและสามสี คงจะเป็นจุดเล็ก ๆ ที่ช่วยเติมเต็มชีวิตครอบครัวของพ่อใหม่ให้มีความสุขไปนานเท่านานนะคะ
ดูแลตัวเองดีๆ นะสองจิ๋ว.....เจ๊จะคิดถึงหนูเสมอ รักนะ..และจะรักเสมอไม่มีจืดจาง..
จากอิ่เจ๊ของสองแสบและฝูงเด็กก้อบลิน
