คงต้องบอกว่าอิ่เจ๊ไม่ได้เลี้ยงแมวเด็ก ๆ ตัวเล็กตัวน้อย ขนาดเพิ่งตั้งไข่ได้มานานกว่า 20 ปีแล้วก็ว่าได้มั๊งคะ (อย่าพยายามเดาอายุอิ่เจ๊ เพราะคุณจะไม่ได้รับรางวัลรถยนต์เปอเช่เหมือนที่คุณตันอิชิแจก >.<)
ดังนั้นพอเหล่าบรรดา "ก๊อบลิน" หรือไอ้ลูกแมวประหลาดครอกนี้ถูกแม่แมวมันหย่อนปุ๊ลงมาในตึก อิ่เจ๊ก็เลยปริวิตกมากมายฮ่ะ เนื่องจากรู้ดีว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะดูแลแมวเด็กอายุน้อย ๆ ที่หย็องกรอดขนาดนี้ถึง 5 ตัวในคราวเดียวกันอ่ะนะ
แต่ทำไงได้ล่ะ (กรูงง)..ฟ้าข้างบนเค้าคงดลบันดาลให้เจ้าตัวเล็กๆ เหล่านี้เกิดมาในดงงานอิชั้นอ่ะ ยังไงก็คงต้องเอาให้มันรอดชีวิตไว้ก่อน ดังนั้นเมื่อแน่ใจแล้วว่าแม่มันไม่กลับมาเลี้ยงลูกแน่ ๆ ปฏิบัติการกู้ชีวิตลูกแมว(โดยไม่มีดอกเบี้ย) ก็เริ่มต้นขึ้น
อันดับแรก อิชั้นหอบกรงของแสบเล็กที่เคยซื้อมาไว้ใช้กักกันโรคตอนรับตัวโกกิมาใหม่ๆ มาเพื่อจับแก๊งค์ก๊อบลินให้ได้ก่อนฮ่ะ หะแรกก็กลัวจะจับยาก เนื่องจากลูกน้องบอกว่าไม่กล้าจับ พอจะจับ เด็กก๊อบลินก็วิ่งปรู๊ดไปแอบอยู่ตามซอกหลืบต่างๆ แถมขู่แฟร่ๆ จะกินตับไอ้คนจับดั้ว
อย่ากระนั้นเลย..แวะซื้อถุงมือไว้จับเอาละกันนิ
 |
| แวะซื้อถุงมือแล้ว ก็ไม่ลิืมแวะซื้อนมแพะสำหรับแมวเด็กและอาหารเม็ดมาด้วย |
นึกว่าจะจับยาก....สุดท้ายแล้วพอเอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่ยากอย่างที่คิดฮ่ะ ถุงเมิงถุงมือไม่ต้องใช้กันล่ะ...โชคดีที่ห้องเก็บของไม่ได้มีซอกหลืบเล็ก ๆ ให้แอบมากเท่าไหร่
จับมาแล้วก็ใส่กล่องไว้ก่อนอ่ะนะคะ..แบบว่าทดลองเอาใส่กรงสีจมปูเก่าของสองแสบแล้ว มันใช้ไม่ได้อ่ะ แต่ละตัวผอมตัวเล้กกกมาก เล็ก..ซะจนมุดออกจากซี่ลูกกรงได้ คิดดูเหอะ T^T (ผอมจนพรีเซนเตอร์มิสเตอร์สลิมอาย)
ขอบอกว่าสภาพทุเรศเวทนามากฮ่ะ..ผอมหย็องกรอดอะไรเช่นนี้ก็ไม่รู้ เนื้อตัวแทบจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ตาโปนหูหลิมใหญ่ยังกะใบพาย แถมขี้ตาเขลอะ ลืมตาไม่ขึ้น อิชั้นว่าสภาพมันดูแย่กว่าแมววัดเป็นไหนๆ (นี่แม่แกทิ้งไปกี่วันแล้วยะ ถึงได้สภาพเหมือนลูกแมวตากแห้งขนาดนี้??!!)
พอหอบกล่องลงมาไว้ในออฟฟิศได้ อันดับแรก เช็ดขี้หูขี้ตากันก่อนค่ะ บางตัวตาเปิดก็จริง แต่แฉะมากกกก...บางตัวขี้ตากรังซะจนลืมตาไม่ขึ้น แถมมีเด็ดกว่านั้นที่บางตัวมีแผลบนปากบนจมูกด้วย แผลนี้เจ้าได้แต่ใดมา หือ... ??
เจ้าตัวนี้ตาโปนแก้มตอบ แขนขาเก้งก้าง หูแหลมกางยังกะตัว "ก้อบลิน"
ตัวนี้ก็ไม่ผิดกันสักเท่าไหร่ค่ะ..มันคงตกใจน่าดูเหมือนกันเนอะ ที่จู่ ๆ โดนมนุษย์จับตัวมาแบบนี้..ใจเย็น อิ่หนู เอร็งโชคดีละที่มาเจอเจ๊...
ให้แม่บ้านกับน้องเสมียนมาช่วยกันเช็ดหูเช็ดตาเด็ก ๆ ตรวจสภาพเบื้องต้นแล้ว แย่กว่าที่คิด..
งานนี้อิชั้นใช้น้ำเกลือที่สำหรับล้างแผลชุบกับสำลีเช็ดเอาค่ะ ปาดๆ ป้ายๆ จนกระทั่งทุกตัวพอลืมตาได้ก่อน
ตัวไหนเช็ดตาจนมองเห็นแล้ว ก็ให้กินนมแก้หิว..ด้วยความที่เป็นครั้งแรกที่ต้องกินนมจากถ้วย บางตัวเอาหน้าจุ่มลงไปถึงกับสำลักเข้าจมูกเข้าปากก็มี >.<
ลองเอาอาหารเม็ดแช่นมให้กิน..เฮ้ย..กินได้ด้วยเว้ย คงจะหิวกันน่าดูสินะ
ให้กินนมกินอาหารกันสักพัก ก็จับเข้ากรงค่ะ วันนี้มีเวลาน้อย เลยให้อาหารพอประทังหิวไว้ก่อน สรุปว่าวันนี้คงจะต้องจับใส่กรงไว้ก่อนแหละนะ
ไอ้ตัวนี้สภาพแย่กว่าใครเพื่อน..ตัวเล็กสุด แข้งขายังกะไม้ตะเกียบผ่า 7 ซีก พุงแฟ่บ ซี่โครงขึ้น แถมดู "โง่ๆ" ด้วยนะ เพราะพี่น้องเค้าลอดลูกกรงกันได้หมด มันยังเอาหัวจุ่ม ๆ เดินงงงวยติดอยู่ในกรงอยู่นั่นแหละ
หน้าตามีคำถาม..."แม่หนูอยู่ไหน เจ๊เห็นแม่หนูบ้างมั้ย ?"
เอาฟิวเจอร์บอร์ดรองพื้นกรงไว้ค่ะ ลืมเอากระบะทรายเก่าของสองแสบมาให้เด็ก ๆ อึฉี่ เห็นตัวเล็กๆ จิ๋วๆ แบบนี้แต่งานดูแลไม่เล็กนะ
กลัวจะหิว เลยเอาอาหารใส่กรงไว้ให้ด้วย แอบเห็นสีบนหัวไอ้ตัวเล็ก นี่คงเป็นผลงานของช่างประจำตึกที่เข้ารีโนเวทห้องเก็บของเมื่อหลายวันก่อน
สรุปว่าวันที่สอง เอาเรื่องประทังความหิวกันไปก่อนค่ะ เวลาที่จะดูแลเด็ก ๆ มีน้อยเหลือเกิน เพราะช่วงนี้ออฟฟิศงานเยอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ คืนนี้อย่างน้อยเด็ก ๆ ก็ไม่หิวกันละ บล็อกในตอนหน้าเรามาดูความคืบหน้าของก้อปลินฝูงนี้กันนะคะ
